ای کاش
این پرونده چه متّهمان ردیف اوّلی دارد!
من
تو
« دنیا »
تغافل
و این « همراه » لعنتی
شیطان چند و قت روی مخت رژه رفته!
نمی دانم
ای کاش!
سه شنبه نبود
ای کاش « بهمن » نمی آمد!
ای کاش من بودم!
ای کاش من نبودم!
ای کاش!
خواستم
پای حجله ی عروسی تو
مولانایی کنم
با
«یک دست جام باده و یک دست جعد یار 1»
که نشد.
از هر طرف که نگاه می کنم
نوبت تو نبود
آخر مردن هم مرامی دارد
ُگلم!
آن واپسین فیگور
فیگور بوییدنِ زیباترینِ گل ها
که رهایمان کردی
رهایم نمی کند.
ببین چه می کند
برق سه فاز خبر مرگی ناگهانی
ظرف چهل روز
ریش سفید شده ام.
من
که نفهمیده ام هنوز
شما چطور ؟
«آیا زنان زیبا مرگ فرزندانشان را زود تر فراموش می کنند 2»؟
این آب است ؟
یا آتش!
بر گونه های مادرت؟!
که شعله ور ترمان می سازد.
آن جا
چه خبر است
که این شمع ها
این گونه می سوزند!
این ختم
لباس سیاه
دسته های گل
و خواب های رنگارنگ زنانه
که زیباترت می بینند
مسکّن من نمی شود/ هرگز
بیچاره مادرت
این روزها
هیچ « بیدل » ی به پایش نمی رسد
داشت متقاعد مان می کرد
که آن گور
برای آرزوهای بزرگت
کوچک است ، خیلی
مادرم با تکیه بر عصایی آبنوسی
به تسلایمان برخاست
باران را
گریه ی آسمان خواند و
برف را
تاج گل برای عروسی که دیگر نیست.
و می خواند
« امیر گته کاش بمیر بمیر نوو
فلکِ بزه آدم حقیر نوو
فلک چی کنّه، فلک فرمونبرداره
فلک چی گنه، دست پروردگاره»
حالا دیگر
به کلید کردن شیطان
و قفل کردن آدمی
در چشم بر هم نزدنی هم
ایمان آورده ام / تمام
این روزها کسی مرا نمی شناسد
جز با دو مدال جدید ِ داغ و دریغ
از ترس ف
ر
و
ر
ی
خ
ت
ن
است
که سر را به دیوار نمی کوبم
وگرنه...
1- 1- مولانا
2- 2- غلام رضا بروسان
تلاجن نام درختچه ای است و در نواحی کوهستانی شمال هم می روید