باز هم دی داس به دست آمد
کاشکی چون تو کسی داشتمی
یا به تو دست رسی داشتمی
چه غمم بودی اگر در غم تو
نفسی ، همنفسی داشتمی...
بانهایت تاسف
همکار عزیزمان دکتر رمضان شعبانی دار فانی را وداع گفت و کبوترانه پر گشود.
دکتر شعبانی استاد ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه های مازندران و دبیر دبیرستان های آمل بود که پس از سی سال خدمت صادقانه و سر فرازانه و پس ازیک دوره سپری کردن بیماری صعب العلاج، نهم دی ماه از میان ما رفت.
دکتر شعبانی این سال ها« محبت مجروح» و «صمیمیت زخمی» بود. با این که با اژدهایی هفت سر درگیر بود ولی هرگز به روی خود نیاورد و هرگز اندوهش رابه دیگری منتقل نمی کرد.او نه تنها اظهار رنجش و خستگی نمی کرد. بلکه با لبخند هایش خستگی های تو را از تن و جان می زدود.
بی شک همه ی کسانی که با دکتر حشر و نشری داشتند، صفا، خلوص، بی ادّعایی و عزّت نفس، تسلیم ناپذیری و هم چنین لحن دلنشین و کلاس های سودمند و لبالب از جمعیتش را فراموش نخواهند کرد. متلاطم تر از خزر، سرسبز تر از جنگل های مازندران و جاری تر از هراز در جفرافیای جانمان جاودانه خواهد ماند.
آخرین خاطره ام با دکتر در جلسه ی سازمان دهی دبیران ادبیات بود .غزلی برایش خواندم. دستور داد برایم بنویس. نوشتم. و با هم سه بیت آخرش را را دو بار تکرار کردیم.
...دف نگیرید که این مستی مولانا نیست
رقص مرگ است که می افتم و بر می خیزم
کوچه در کوچه به دنبال خودم می گردم
واژه در واژه از این حنجره حلق آویزم
قدّ تاریخ کبوتر شدنم ممکن نیست
مثل فواره به دامان خودم می ریزم
به عنوان یک دوست و همکار این ضایعه را به جامعه ی ادبی، دوستان و همه ی چشم در راه ماندگانش تسلیت می گویم.
نام و یادش جاودانه و نامیرا باد.
ü نقّاش کبوتر آفرین
تقدیم به او که آیینه ی تمام نمای یک معلم بود و سی سال با شمشیر بیان و بنان با دیو درنده ی جهل درافتاد و ...
مهربان و ساده و سبز و صبور
با گل و سجاده و دل ، آشنا
چشم هایت چشمه ایمان و عشق
دست هایت جان پناه غنچه ها
تا نجوشد در وجودم تیرگی
یاد دادی واژ ه ی فانوس را
با خودت آورده بودی در کلاس
رود، دریا، چشمه، اقیانوس را
سبز سبز سبز سبز سبز سبز
سرو یادت در غزل زاران من
سرخ سرخ سرخ سرخ سرخ سرخ
لاله ی یادت میان جان من
ای تو نقّاش کبوتر آفرین
باز هم طرحی بزن بر لوح جان
طرحی از سیب و انار و سادگی
طرحی از بال و عبور و آسمان
مثل ققنوسی که در اوج شکوه
در هجوم درد می خندی هنوز
در میان تپه های سر به زیر
در نگاه من دماوندی هنوز
آرزوهای تو در یاد من است
خواستی عین گل و گندم شوم
دست هایم بی دریغی پل شوند
تکیه گاه شانه ی مردم شوم
گفته بودی اولین روز کلاس
یادتان باشد همیشه بچه ها
مشق روز وماه و سال و قرنتان
« پله پله تا ملاقات خدا »
اوّلین دانسته ام نام خداست
یاد تو مضراب ساز دیگرم
نام تو در صفحه ی دل باقی است
گم شود گر ردّ پا و دفترم
تلاجن نام درختچه ای است و در نواحی کوهستانی شمال هم می روید