تقدیم به مریم عزیز ، خواهر زاده ام
که دنیا را برای زیستن کوچک یافت و به دنبال هوایی تازه پر گشود.
این پرونده چه متّهمان ردیف اوّلی دارد!
من
تو
دنیا
تغافل
و این همراه لعنتی
شیطان
چند وقت روی مخت رژه رفته ،
نمی دانم!
ای کاش!
این چشمه
چه قدر شبیه چشم های توست
مادر جان
از همان بهاری که
سیل سینه ی روستایمان را شکافت
و سکته
«امید »ی
برای «آرزو» نگذاشت
و تابستانی که
شوهر« شمشاد» شیشه ای شد
و دوستانم به بهانه ی« کنکور»
نماز ها را شکسته می خواندند
و پاییزی که
اسب« کربلایی حسن»
از نفس
ا
ف
ت
ا
د
و او هفت سال
سفره ی هفت سینش را نچید
و زمستانی که
گرگ ها
دهکده را قرق کردند
وتفنگ چی پیر
توان تپانچه را نداشت
و همه ی سالیانی که
عید نیامده رفت
وکلاغ ها
خبر های خشکسالی را مخابره می کردند
واین روزها
که دهکده خالیست
کوچه خالیست
خانه خالی تر
وهیچ«والیومی» جواب نمی دهد
چه وقت چشم هایت شبیه این چشمه نبود
مادر جان
چشم ها چه می بینند
این خاک نه بوی «بنان» می دهد
و نه طنین ترانه ی« طالب»
ونه صدای تفنگ« میرزا »یی که نداشتیم
«به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خودرا»
این جا
سنگ ها به تعداد گنجشک هاست
پارک ها به زبان زباله سخن می گویند
و همسایه ها
با تماشای عکس های ماهواره ای جنگل و دریا
دلی تازه می کنند
هنوز هوای مهی
مهلتی برای غارت قرقاول و درختان است
و به همین سادگی
«افرا »ها به جرم جوانی
دسته ی بیل و تبر می شوند
با مردانی گریم شده
و اره های برقی بی صدا
مدت هاست
قیمت خروس را
ترازو تعیین می کند
نه صدا و سیمایش
و
بهترین اسب ها
در ویترین ها رژه می روند
من در مزرعه زاده شدم
مادرم در مسابقه ی «نشا »جا ماند
وهم چنان
م
ی
د
و
د
با غیرت هزار رستم و گرد آفرید
این جا
هیچ زارعی به مزرعه اش بدهکار نیست
به بانک و بنک دار و نزولیست های حرفه ای چرا
من بزرگ شده ام
پدرم کوچک
پدر بزرگ با عصا به ایوان خانه می آید
و جاده و دریا هنوز هم بوی مرگ می دهند
این جا تا چشم کار می کند زخم
وتا دلت بخواهد نمک فراوان است .
من مادر زن دنیا نیستم
نیمی از زمین در خواب است و
نیمی از کلمه در زنجیر
می خواهی
آکسفورد را دور بزن ،
دهخدا را ببین ،
ویا وصل شو
به اینتر نیتی که تو را از خودت هم بی نیاز می کند
تازه می رسی به اول شعر ،
و روزی که قله های غفلتمان آتشفشان شود
به جان هرچه جوان چند فاز از کارگاه عقل و عشق
علاوه برجمعه تعطیل است
وبخشی از ما جاماند و
بی جا ماند
وسوالات ساده ای است
که در خواب هیچ دایره المعارفی نیامده است
راستی
ماهی سیاه صمد اهل کدام رود خانه بود
و هدایت اگر می ماند
وخیام اگر نمی سرو د :ساقی غم فردای حریفان چه خوری
و بن لادن اگر نبود
ویا اگر یادگاری از سیمرغ آن سال ها در من بود،که نیست
راستی
اسم اضطرابی که لای لباس های چهار فصلمان لانه کرده است، چیست
وآه تاریخی که تحریف می شود؟
من مادر زن دنیا نیستم
اما از سایه روشن هر شی و شخص
سردر آوردم
ما در زنگ زالو و ضایعه به سر می بریم
باور کنید نیستم
امابا این سر گردانی زمان
زمین را زایمانی دردناکانه در پیش نیست؟!
اکثر اشک ها پیازی نیست
نیمی از زمین در خواب و
نیمی از کلمه در زنجیر
می خواهی
آکسفورد را دور بزن ،
دهخدا را ببین ،
ویا
وصل شو
به اینتر نیتی که تو را از خودت هم بی نیاز می کند
تازه می رسی به اول شعر ،
و تصور روزی که قله های غفلتمان آتشفشان شود
نمی خواهم از درد دل های من
دل درد بگیری
به جان هرچه جوان چند فاز از کارگاه عقل و عشق
تعطیل است
وبخشی از ما جاماند و
بی جا ماند
وسوالات ساده ای است
که در خواب هیچ دایره المعارفی نیامده است
راستی
ماهی سیاه صمد اهل کدام رود خانه بود؟
و هدایت اگر می ماند
وخیام اگر نمی سرو د :ساقی غم فردای حریفان چه خوری...
و بن لادن اگر نبود
ویا
اگر یادگاری از سیمرغ آن سال ها در من بود،که نیست
کتمان کنیم که چه
اسم اضطرابی که لای لباس های چهار فصلمان لانه دارد،
وآه تاریخی که تحریف می شود؟
من مادر زن دنیا نیستم
زنگ، زنگ زالو و ضایعه است
واز این سر گردانی زمان
ش ن اخ ت ن ام ه
اصلا شمالی ام
رمه ای اسب با نعل نقره ای در من
تمام تنفسم
طعم علف و البرز می دهد
بوی شالی و شوکا
جنگلی جنون
مرا به کوه می کشد
کافی شاپ من زیر درخت بیدی در دامن دماوند
با رندانی که
ف نگفته تا فریمان می روند
فال فروغ می گیرند و فکر می کنند
به آیه های زمینی اش
اینجا به درخت می گویند دار
و از هر کجای شبش می توان ستاره چید البته از نوع آسمانی اش
ووقت رسید ن ما را هیچ ساعتی هم نمی داند
سالی دوازده بار ،غرق می شوم در خاطرات دریایی
همیشه کسی در من خواب درخت شدن می بیند
بی حضور تبر زن و دیوار
و دلخوش به دور بینی نیما
(....بر بسیط خطه ی آرام
می خواند خروس از دور
می گریزد شب،
صبح می آید ...)
دروغی در کار نیست
نیم عمر خود را در کنار شما
وتمام آن را در راه و ررویا زندگی کردم
بی آبخاک و آتشباد
و
پ
ر
ت
شدم از وهمی به وهم دیگر
قبلا
گفته بودم جایی ، جای شیون نوری
مرا شهید اضطراب زمانه صدایم کنی ،بد نیست
کجا ی این آدم بز را نمی ماند
با دو شاخ در آورده از اکس
در کوچه آفتابی شد
آمار ایدز و
غرق شدگان خزر 86 را به یاد نمی آورد
درحت
دیوار
پیچ
دیوانه
بانک
زنی خیابانی
و گربه ای که از ارتفاع اتفاق بالا می رود
ومردی که کوچ همسایگانش را جشن می گیرد
خیال می کند
دنیا همین دختر همسایه است
برای دیدن دریای سیاه
باید کد آفریقا را بگیرد
و به انتهای همین خیابان که برسد...
صدایش ترکیبی از دود و توهمی
که در نیمه ی راه نیمه می شود
با لقاحی مصنوعی
آبستن اضطرابی چند ضلعی است
(اینجا زایش سزار را به یاد می آورد)
از کوتاهی سقف
اعتراض همسایه
پنجره هایی مشرف
و زانو هایی که می گویند نمی توانیم،
چهار دست و پا می رود در خانه
و هی نشخوار می کند
نمی شود ها را
در بوتیک همان خیابان
که هنوز هم ادامه دارد ،آینه ای پیداست
180درجه م ی ج ن ب د و م ج ن ب ا ن د
و م ی گ و ی د
گوش قصاب کر
کجای این آدم بز را نمی ماند
♣اخبار اجتماعی
شک نکنید
کسی الان خواب شمارا دیده و
دارد...
این روزها همه چیز فرق کرده
(شعر اتفاقی که در زبان می افتد
وشاعر کسی که از خودش لبریز است
حرف راست را از بچه هم نمی توان شنید )
همین الآن
که به چک برگشتی
وکفش کوچک خود فکر می کنی
از کجا معلوم
که نام گاو شما
رمز کامپیوتر کسی نیست ؟!
و همین زن بور
قدم می زند در باغ های معلق بابل
با عکس کودکی های پدر بزرگ من در جیب
برای یک معامله ی سری برای سر شما
وهمین الآن فیشی دریافت کنی که آقا / خانم.....
بهای مصرف اکسیژن روز جاری شما .......دلار
به یاد داشته باش
زندگی فوتبالی است
که بیشتر آن در آفساید اتفاق می افتد
تایادم نرفته بخوانید
ویروس تغیر جنسیت در حال گسترش است
□ طرح ها
هنوز در کوچه های کودکی
جریان دارم
با اسب چوبی بی خیالی خود
ای باد بازیگوش !من ادامه بادبادک ها ی خود بودم !
♣♣♣
دل دل نکن دل من
باد
روزی بر خواهد گشت و
بر باد رفته ها هم
شاید
♥♥♥
بازی که تمام شد
حسرت گل های نزده را شماره می کنم
انگار
همه چیز من ناتمام
تمام می شود
♣♣♣
دست ها داس شده اند و
دایره ها
دیوار
وهیچ کس جز ماهی حق نمک را نگه نداشت
♣♣♣
بر کنگره ی این کوه
کلاغی اگر بودم
هرگز
خیس و خسته به خانه نمی رفتی
♣♣♣
زنی که با سبدی سیب می آید
چقدر شبیه حواست !
لعنت بر شیطانی که تو باشی
♣♣♣
فقط
گناه فاصله بود
من این سوی آواز و
تو
آن سوی انتظار
خرج صبوری
راه
و نگاه شده ایم
♣♣♣
پسرم
صبح به صبح کوه می کشد
و زنم
تکه ای آسمان روستا
سیب
سفر
سادگی، دو سه مشت آب آبی و زلال
و هوای دست نخورده را
ومن گواهی می کنم
تنها ((فروغ)) نبود
که تنفس هوای مانده ملولش می کرد
♣♣♣
گاهی
هر؟
رازیست تا سپیده ی دیگر
وهر ...
سال نمای صبوری
من
در باغی که تو خواهی ساخت
دست هایم را برای همیشه وقف پرنده خ خواهم کرد
♥♥♥♥
ای جدول ناتمام زندگانی ام
آخرین خانه ی تو
با کدام حرف و هجا
با کدام حادثه
کی
پر خواهد شد؟
□ طرح ها
هنوز در کوچه های کودکی
جریان دارم
با اسب چوبی بی خیالی خود
ای باد بازیگوش !من ادامه بادبادک ها ی خود بودم !
♣♣♣
دل دل نکن دل من
باد
روزی بر خواهد گشت و
بر باد رفته ها هم
شاید
♥♥♥
بازی که تمام شد
حسرت گل های نزده را شماره می کنم
انگار
همه چیز من ناتمام
تمام می شود
♣♣♣
دست ها داس شده اند و
دایره ها
دیوار
وهیچ کس جز ماهی حق نمک را نگه نداشت
♣♣♣
بر کنگره ی این کوه
کلاغی اگر بودم
هرگز
خیس و خسته به خانه نمی رفتی
♣♣♣
زنی که با سبدی سیب می آید
چقدر شبیه حواست !
لعنت بر شیطانی که تو باشی
♣♣♣
فقط
گناه فاصله بود
من این سوی آواز و
تو
آن سوی انتظار
خرج صبوری
راه
و نگاه شده ایم
♣♣♣
پسرم
صبح به صبح کوه می کشد
و زنم
تکه ای آسمان روستا
سیب
سفر
سادگی، دو سه مشت آب آبی و زلال
و هوای دست نخورده را
ومن گواهی می کنم
تنها ((فروغ)) نبود
که تنفس هوای مانده ملولش می کرد
♣♣♣
گاهی
هر؟
رازیست تا سپیده ی دیگر
وهر ...
سال نمای صبوری
من
در باغی که تو خواهی ساخت
دست هایم را برای همیشه وقف پرنده خ خواهم کرد
♥♥♥♥
ای جدول ناتمام زندگانی ام
آخرین خانه ی تو
با کدام حرف و هجا
با کدام حادثه
کی
پر خواهد شد؟
از همین دقیقه به فردا
چگونه بنویسم
با جانی که آه می شود و
رویایی که
می آید و
نمی آید
عین اسب عصاری
تکرار می شویم در حوالی هر چه بادا
باد
مگر من ارابه ران اندوه بودم و
شما پیادگان این پهنه ی بی پناهگاه و پرنده
عادتمان داده اند
به افعال مجهول و ضمایر مبهم
فراموش شویم
لای رویا و رسیدن
وفراموش کنیم
آسمان را ،آب و آرش را
و فردایی که می تواند نخستین روز زادنمان باشد
شاید فردا
قرن و قارهای دیگر
ویا نمی دانم کی
به این سطر و صفحه برسی
در روزگار ما
فواره بود ،
دارو درخت ،آسمان خراش ،
موشک ،شک
اما
هیچ چیز به بلندای غم نان نمی رسید
تلاجن نام درختچه ای است و در نواحی کوهستانی شمال هم می روید