مسافر رقصان آسمانی

برف نو

          برف نو 

                     سلام

                            سلام

خوش نشسته ای بنشین بربام

پاکی آورده ای 

                    ای امید سپید

                                     همه آلودگیست این ایام

                               «احمد شاملو»

هبوط

هبوط من

با حُقه ی گردویی بود

               که دیگر ندیدمش

در دور ترین نقطه با اقیانوس آرام

                               وجزایر لبخند

در تاریخی تاریک تر از تصوّر خفیه نویس و رمّال

با بویی

برخاسته از دود آتش اسکندر

وشعله های شیون بردگان

در مصر ارابه شدم 

در چین تازیانه خوردم 

و با تبر تیمور به خاک افتادم

ادامه نوشته

یک نفر

یک نفر دست دلم را به تو پیوند زده

چینی شعر مرا با نفست بند زده

جان که در پیله ی تنهایی خود می پلکید

با صمیمانه ترین زاویه لبخند زده

 

خزر خاطرم « آرامش توفانی » یافت

موج هایی به بلندای دماوند زده

 

روی هر درّه که در باور من بود ، پلی

از همین پنجره تا پیش خداوند زده

 

حرفی از جنس عسل های بهارانه ی لار

بر خلاف همه ی آن چه که گفتند، زده

 

ساده تر 

           این که مرا برد به رویایی عشق

و به دریایی ترین حادثه پیوند زده.