اسا شعر
ته چش چش، ستاره
ته اَواز، آبی پاپلی
ته دیم، ماهِ رنگ و نشون
ته نووم نوونه نوام آسمون.
چشمهایت ستاره / آوازت پروانهای آبی / چهرهات هم رنگ و نشان ماه / نمیتوانم نامت را آسمان ننامم.
بامشی بَومه
اتّه دَس بئیت دهِ دله
شهِ میوی جا ترسمه.
گربهای شدم / دل دهکدهای متروک / از صدای خودم هم میترسم.
خاک که بی خیر واشه
ده سال پش دَکاشته دار
ناهال وونه.
سرزمینی که بی برکت باشد / درخت ده ساله / تبدیل به نهال میشود.
مهِ دل
بهشت دله
اَره
بهشت دله
تهِ گلِ گرد ور گردنه.
دلم / در بهشت / آری / در بهشت / به گرد گل وجود تو می گردد.
نا اتّا سبز گمون
آبی خو
نا اتّا بِر نَوهِ دیما
اَمه بخت کدیم
شور چش دمته
مازرونی؟!
نه یک خیال سبز / نه یک خواب آبی / نه راهی بکر و نرفته / بخت ما را کدام شوربخت / لگد کرده
مازندرانی.
زمسّن آفتاب
مثّ ته گر دَکته سوال
مثّ ونه چفت بَزَه دهن
مه شل شونکِ وَرف و یخ او نکنّه.
آفتاب زمستان / مثل پیشانی گره خورده ی تو / مثل دهان قفل شده اش / برف و یخ شانه های وارفته ی
مرا آب نمی کند.
بنه ره کِل کمه
گَنم کارمه
لَت زمّه
» شال دم 2 « وونو و » سگ واش 1 «
ته راسه هم رو راس نیه. دنیا!
/ » شال دم « می شود و » سگ واش « زمین را شخم می زنم / گندم می کارم / صاف می کنم / محصولش
هراسه هایت هم خیانت کارند دنیا!
1و 2- دو گیاه هرز و غیر استفاده که گاهی جای بذر گیاه می رویند و یا با رویش سریع و آزار دهنده، بذر و گیاه اصلی را نابود می نمایند.
همون بنه روز
لال تَلا کلوک سرخ تاج، کَهوه
از همان روز نخست/ جوجه خروس لال / تاج سرخش کبود است
ونه
سیو ریشه واشی
اگه خوانی
زمسن سگ سرما
ته پر و بال نسوزن
مه پتقالی اَرمون!
باید/ مثل درختان سیاه ریشه باشی / اگر میخواهی / سرمای سخت زمستان / پرو بالت را نسوزانند /
آرزوی پرتقالی من!
نا گل بمونسه نا گلی
گلیله ره زوون نوونه حالی
نه گلی مانده است نه گلویی / گلوله زبان را نمی فهمد.
آهنی نیم دری
خنه ره زندون هاکرد و دل ره قبرسون
روز مها ویمه
روزگار ر خی بنسّه مرجی کفا
پنجره های آهنی / اتاق را زندان کردند و دل را قبرستان / روز را ابری و افسرده/ و زمانه را کپه های
عدس در هجوم خوکان می بینم.
سراب که یک ساله وه
ده ساله ره مونسه،
چل ساله نَوهِ
چارصد ساله ره نمومه؟
سهراب که یک ساله بود / به ده سالگان میمانست / به چهل نرسیده / شبیه چهارصد سالگان نیستم؟
مه گَت بَوا
پلنگ ره بنه بزو
مه پر اَشّ شال هاکرده
من وشنه عکس کَشمه
مه وچه وشنِ نوم جا ترسنه
مه نوه ....
پدر بزرگم / پلنگ را برزمین زد / پدرم خرس را فراری داد / من عکس این حیوانات را میکشم / پسرم از
اسمشان هم می ترسد / نوهام ...
اتّه پول مس مردی،
اتّه مه شو
اته جنگ بَزه تور
کمر بشکسه جنگل زریک زریک
مردی مست پول / شبی مه آلود / تبری زنگاری / صدای سوزناک جنگلی کمر شکسته.
ته نوم، مهِ اَسا
مهِ وارش روزِ کیمه
ته گل خنّه
صب جور
مه دلِ تلا ر خونش اورنه.
نامت عصای من / کومه ای برای روزهای بارانیم / گلخنده هایت / سپیده وار / خروس دلم را به آوازی مستانه می کشاند.
جن بویمه و بسم الله
کارمه
نارمه
شومه
نرسمه.
جن شدیم و بسم الله / می کاریم / چیزی نداریم / میرویم / به جایی نمی رسیم.
مه سنگ قبر هر د ور ر بنویسن
اته کهو بخت کیجا
مه سه همش
شی ماری کرده دنیا.
بر هر دو روی سنگ قبر من بنویسید / دختری سیاه بخت / که دنیا همیشه برایم مادر شوهر بود.
عید که اِمو
سبزعلی عمو
دروازه ر وا اِشتو سفره ر یک لا
اسا
دسه کتین هاکرد و خنه ی دور ر پَرچین
عید که میآمد / عمو سبزعلی / دروازه را باز می گذاشت و سفره را پهن / حالا / خسیس شد و دورخانه را
دیواری چوبی کشید.
مازرون
گل دیم
بلن گیسه
آبی چش کیجا
خجیرتر از ته چی بیافریه جان خدا!
مازندران / دختر گل چهره / گیسو بلند / آبی چشم / خدای عزیز زیبا تر از تو آفریده ای دارد؟
مه روز
شو
نوونه
ته نوم مه آسمونه دله وشنه.
روزم/ شب/ نمی شود / نامت در آسمان دلم می درخشد.