هنوز در کوچه های کودکی
جریان دارم
با همان اسب چوبی بی خیالی
ای باد بازیگوش !
من ادامه بادبادک ها ی خود بودم
بازی که تمام شد
حسرت گل های نزده را شماره می کنم
انگار
همه چیز من ناتمام
تمام می شود
شاید
به خاطر بی چتری
یا چتر پاره ی من و توست
که باران نمی بارد . باران!
با این عکس های یادگاری پی در پی
یا مرگ در کمین من است
یا گرگ در کمین تو
بز بزرگ رمه!
گم می کنم خود را
در کنج کاسه
و جوراب
و هوای تیمارستانی
اصلا نمی دانم
شعر هایم درخت شده اند یا نه؟
نام دیگر من چیست؟
در معبد فرو ریخته ی آناهیتا
در اعماق علی صدر
دستم نمی رسد به بهار
درخت
کوه
دستم به تو نمی رسد
دیوار هایی کوتاه
بادی سر به زیر
و شن هایی مهربان
در آغوش سایه ی این بید بی قرار
چه انگوری می توان کشید
ای جدول ناتمام زندگانی ام !
آخرین خانه ی تو
با کدام حرف و هجا
با کدام حادثه پر خواهد شد
نگاه کن
به چشم های من
دارم خودم را می کشم
پلک بزنی
کار تمام است.
ف ف فکر می کنم
به ف ف فردمان
ف ف فردا
درف ف فرودگاه ف ف فرانکفورت
و این همه فِ
صبح ، ستمال مچاله ی آنفولانزای خوکی
ظهر، مردار پرنده ای بر ایوان
عصر، بریده ی دروغین جراید
عجب خاطره ی گندی دارد
این سطل زباله ی یک روزه
سارا انار دارد
شد یک دروغ کهنه
سارا برای مردن
حتّی کفن ندارد
با این همه کلاهبردار
چرا
این همه کلاه برسرت مانده
ای سر؟!!!!
دیروز گندم
و امروز نان
فریبایی این یک قلم جنس تمامی ندارد
پدر!
نانوایی بسته
و سیب تلخ
نقّاشی پدریست
که فقط خستگی را به خانه می برد
هرروز.
اگر« نون»
اولین حرف الفبایمان می بود...
بفرمایید
کدامتان کلاه نگذاشت
سر اوّلین حرف الفبای خودمان
سال اوّل تحصیلی
اوّلین روز کلاس
امضا
تلاجن نام درختچه ای است و در نواحی کوهستانی شمال هم می روید