تلاجن-Talajen

ای درخت

ای غریبِ آشنای  دشت و کوه

بر قرارِ بی قرارِ با شکوه

مهربانِ سال­های تلخ و شور

می­بری دل را به رویاهای دور

برگ برگِ قصه هایت خواندنی

رقص تو در باد و باران دیدنی

گر چه هر فصلی تماشایی­ترین

محو آغوش تو می­گردد زمین،

در بهاران  دل ربا تر  می شوی

می روی بالا، کبوتر می شوی

شهر در زیبایی­ات گُم می شود

کوچه سرشار تبسم می شود

باغ با تو حجله بندان می شود

با لبانی سبز، خندان می شود

گر چه بی­هنگام و دیر آید بهار،

لال و لنگ و سر به زیر آید بهار،

گرچه می­ریزد به پا و دست و سر

از زمین و آسمان   داس و  تبر،

گر چه باشد سال، سال داس ها،

خشک گردد چشمۀ احساس ها،

باز با لبخند می خوانی سرود

بی حضور حضرت باران و رود

با سبد هایی پُر از گل می رسی

دست  در  آواز  بلبل می رسی

درد  قُمری  را  تسلّا می­دهی

سار را در قلب خود جا می­دهی

شعر می­جوشد ز سر تا پای تو

مثنوی ساز است «مولانای»تو

ای حیات تو شگفت انگیزتر

ریشه هایت از تبر هم تیزتر

کاشکی چشمی به تو می دوختیم

زندگی  را  از تو می آموختیم