می توان با چشم های بسته دید
توی چشمش ردّ پای واهمه

 

تُنگ های  تشنه  سر بر آسمان

پای باران بسته ماند و این همه...

 

حالی ازماها نمی پرسی عزیز!

حالی از نعشی که روی دستمه

 

لحضه هامان تلخ، ابری، ناگزیر

مثل روز

 ر

   ی

     ز

     ش

          ا

           ر

           گ

               ب

                   م   ه

 

می رویم امّا نمی دانیم کجا

هم چنان این جاده پُر یچ و خمه ؟

 

قتل عام آرزو ها تا  به  کی ؟

تا کجا در خود شکستن مرهمه؟

 

باز...  می بینم  پرستو کوچ کرد

باز...  اخم  پنجره ها   درهمه